Breathtaking!

Sevgili günlükçüm,

Bir an için biyolojik yaşımdan sıyrılıp, değineceğim konudaki olgunluk yaşım olan 15-16 ya uzanacağım ve sana bir sır vereceğim. Heyecanlandın di mi? :)

Şimdi günlüğüm bizim sınıfta bi çocuk var, eh tamam abarttım, yani bizim şirkette sevgili bir meslektaşım var.. İşte o var ya, saçlarını kestirdi ve aman tanrım bir içim su oldu.. Barbara Cartland terminolojisiyle ifade edersek onu gördüğümde nefes almayı unutuyorum.

Daha önce de sana çok pis platonik aşık olduğumu söylemiştim ya günlükcan, bu da ona benzer ama bu platonik aşk pattern ımda bir değişiklik de gözlemliyorum. Eskiden tüm platonik aşıklarımla can ciğer arkadaş olurken buna hiiç yaklaşmıyorum. Bir de hiiç belli etmem, o yüzden de arkadaşlığımız hep sürer.. Birinin düğününde deli gibi göbek atmışlığım birinin çocuğunu kucağımda zıplatmışlığım vardır. Kimi en yakın arkadaşımla beraber mutludur,
kimi kendi platonik aşkını bana anlatıp anlatıp ağlayarak beni deli eder. İki tane de aşkımı dayanamayıp söylemişliğim vardır.

İlkinde ben bunu arayıp yurda çağırmıştım çimlerde oturuyoruz ben stresten çim biçme makinası gibi çalışarak 10 mtr civarımda tüm çimleri yolarken bir yandan da meramımı
anlatmaya çalışıyorum, aramızda şöyle bir konuşma geçti:

Ufak tefek muhabbet sonra,

Ben: Ya ben sana aşığım..Sessizlikk..

Gafil İnsan: Ehm şey aslında benim duvarlarım var..

Ben: Hööö?? (hücre duvarından mı bahsediyo acaba, ondan hepimizde var) Nası?

Gafil İnsan: Yani işte o duvarlardaniçeri birini sokmaya hazır değilim..

Ben: (yuhh sana içimizi açıyoruz sen entellektüel sayıklamalardasın..) Haa evet duvarlar.. Hanngimizin yok ki? (sinir bozukluğundan gülme efekti eşliğinde)

Gafil insan: Başka kızlar da vardı aslında bana açılan ama işte hazır değilim..

Ben: Hadi yaa, biz bi fanclub kuralım bari ehihih (şebek mode on) Sen şimdi bana vermiyomusun yani? (terbiyesiz ayrıca seviyesiz mode on)

Gafil İnsan: ??..? (dumur dumur dumur)

Böyle sonuçlanmıştı ilk aşk itirafım işte ama iyi olmuştu bi ferahlamıştım..

İkinci de bunun kadar olmasa da trajikomiktir.

Ben: Ben sana aşığım.

Gafil İnsan2: Haa? Nası? Eee ben yani teşekkür ederim..

Teşekkür etti adam yaa, inanamamıştım :)))

Neyse konuyu dağıttım ben, konu "aşk hayatımdaki hüsranlar" değil nefes kesici iş arkadaşımdı değil mi? Evet işte böyle günde 3-5 kez nefesim kesiliyor aslında çok rahat arkadaş olabileceğim, anlaşabileceğim biri ama ben artık yeni bir platonik aşk-arkadaş istemiyorum, bari uzak olsun, bir değişiklik olsun..

Ha karşılık veremez mi derseniz, çok zor derim, her ne kadar iç güzellik vb çok önemli dense de dış güzelliğin de hatırı sayılır bir etkisi varken ve ben sözkonusu şahsın 2 katıyken (hadi 1,5 diyelim) pek mümkün değil. Gerçekler acıdır. Valla küçük Emrah edebiyatı yapmıyorum, sadece böyledir işte.. Belki ben bunu önemsemeyip ona göre davransam olabilir ama ben de o kadar kendine güvenli bir şahsiyet değilim aksine aşık olunca gözüne ışık tutulmuş tavşan gibi bakakalan bir şahsiyetim..

Murathan Mungan durumu güzelce özetlemiş aslında :)

Bildiğim kendimi bildim bileli aşık olduğum,

Bildiğim ancak aşıkken var olduğum...

İşte bu yüzden, benim için aşık olmak;

Çoktandır hasretine katlandığım yokluğum.

'Eğer aşktan söz edildiğini duymamış olsalar

Hiçbir zaman sevemeyecek olan insanlar vardır, '

Demiş La Rochefoucauld

Benimse hep böylelerini severek başladı vurgunum...

Her durakta ölümsüz bir aşk edineceğim

Bir bakıştan, bir duruştan,

Çağrışımın sonsuz hızından

Unutulmaz bir sevgili daha bırakacağım ardımda.

Belki de yaşanabilecek en güzel serüveni

Terk edeceğim

Daha otobüsün ilk basamağında.

Kim bilebilir ki?

Sonrayı, sonrasını kim bilebilir?

Gizli gizli veda edeceğim ona; görmeyecek

Ve bu duyguyla burkulmuş yüreğim

Otobüs camına bağrında bir ok ile

Bir aşk levhası çizecek, ah min-el!

Bu da ötekiler gibi,

Kendisini ölesiye sevdiğimi bilmeden

Yaşayıp gidecek..