Kemalettin Tuğcu

Okuma serüvenim henüz okumayı öğrenmeden başladı..

Şöyle ki evdeki tüm kitapları (resimli olanları tabii, özellikle Walt Disney çizgi romanlarını) her yakaladığım büyüğün burnuna tutup "oku" diyerek okutmadan bırakmamak alışkanlığı edindim. Zavallı ailem o kadar bezdi ki benden, amcam okula gitme yaşım gelmeden oturup bana okuma yazma öğretti, sırf yakalarından düşeyim diye :))

Gerçi bundan önce bir de "Uçan Fil Dumbo" yu çok okutarak ezberlemiştim. Köyün ilkokul öğretmeninin bizi ziyaret ettiği bir gün de bizimkiler muziplik yapıp "Bakın çocuk okuyor" demişler ben kitabı alıp ezberimden okumuş ama sayfaları filan tam zamanında çevirerek kitaptan okuyor izlenimi vermiştim. Daha doğrusu vermişim, çok iyi hatırlamıyorum. Kadıncağızın yüreğine inmiş.. Bizimkiler pek güler buna :)

Neyse dağıtmıyım, okuma yazma öğrenir öğrenmez de cup diye daldım kitaplara, çıkmamacasına. Hatta bizimkileri baya endişelendirecek kadar. Acaip asosyaldim küçükken, varsa yoksa kitaplar, gerçi şimdi de çok sosyal bi tip filan değilim ama eskiyle kıyaslarsak sosyallikten geberiyorum. Yaşıtlarım hoyloyloy oynarken ben gece gündüz kitap okurdum, çok hoşuma gittiğinden ya da kitap okuyum bilgili olayım filan diye değil, beni hayata bağlayan şey kitaplardı. Başka şey bilmiyordum, başka hiçbir şey bana herşeyi unutturmuyordu. Şimdi de hiçbir kitabı bilgili olayım diye okumam.

Bu zamanlarda az da büyüdükten sonra Kemalettin Tuğcu yu keşfettim. Bilenler bilir onu. Kitaplarında hep sokak çocukları, anasız ya da babasız kalmış çocuklar olur. Üvey anneler, babalar da bonustur bu mutsuz çocukların başına. Çok acı çekilir, sefalet çekilir, hatta üvey anne yemekte zeytin yer, çocuğa doğru düzgün yemek vermeyip bu zeytinleri sıyırttırır- kendi yediklerini yani. (Bu bana pek korkunç gelmişti.)

Kah sokakta kalır çocuklar, kah hastalanırlar, kah anneleri çok hastadır bakmak zorunda kalırlar. Çırak girerler kimi zaman babacan kimi zaman çok sert ustaların yanına. Usta muhakkak bir gün para bırakır tezgahın üstünde bakalım parayı alacak mı yoksa teslim mi edecek diye dener küçük çırağı.. Kah birisi çocuğu yapmadığı bir suç bir hırsızlık için suçlar, masumiyeti anlaşılana kadar hop oturur hop kalkarsınız.

Ama iyi adamlar da vardır romanlarında, bu çocuğa kol kanat geren, alıp lokantaya götüren muhakkak piyaz yediren (bu ayrıntıyı hiç kaçırır mıyım ben) evine alan, okutan insaniyet sahibi insanlar da çıkar. Bazen uzun sürer bu durum kurtulur çocuk, bazen kısa sürer, belki bir iftira ile belki kötü adamın düzenbazlığı ile çocuk yine sefalate döner.

Bu kitaplarda bir naiflik vardır, eskiye aittir. Yani kötü adam cezalandırılır, er ya da geç, arkadaşları tarafından alaya alınan bir çocuğun arkadaşları er geç hatasını anlar özür diler, üvey anne tövbe eder, son nefesinde bile olsa, üvey baba kendi kazdığı kuyuya düşer. çocuklar okur bir şekilde, ilk kardeş ötekilere bakmak için kurban olsa da bazen yine de küçüklerin hayatını kurtarır. İnsanın içindeki insan yana naif yana hitap eder kitapları.

Kimisi ajitasyon der küçümser Kemalettin Tuğcu yu, kimi edebi değerini eleştirir. Vız gelir bana. Küçüklüğümde bana pek güzel arkadaş olmuştur o sokak çocukları, yetim, öksüz çocuklar, bugün içim sızlayabiliyorsa hala bir çok haksızlığa belki de birazını Kemalettin Tuğcu yerleştirmiştir içime o hislerin. Ve ben memnunum o hislerden..

Hem benim birtanecik babaanneme en çok okuduğum kitaplardır, onun o gerçekmiş gibi olaylara tepki gösterişini en tatlı yaşadığım kitaplardır. Can baba "ben hayatta en çok babamı sevdim" demiş ya, ben de bu hayatta en çok babaannemi sevdim. Ama bu konu öyle bir postla anlatılacak bir konu değil. Anlatabileceğimden de emin değilim.

Öyle bir geçer zaman ki..