Olduğum gibi kim görebilir beni

Olduğum gibi kim görebilir beni

Ne rengim var benim, ne nişanım

Benim de bildiğim sırlar var diyeceksin ama

Hem o sırlarım ben, hem de o sırları saklayanım

Bu gönül ne vakit durulacak bilmem

Ama şu anda hiç kımıldamadan duran da benim

Yürüyüp giden de ben

Ben bir denizim, kendi varlığı içinde taşan

Uçsuz bucaksız, alabildiğine geniş, kıyısız, hür bir deniz

İki dünya da yok oldu gitti bende

Artık ne bu dünyadan sorsunlar beni, ne o dünyadan

Sen bizim aynımızsın dedim ey can!

Amma yaptın dedi, o da ne demek

Şu gördüklerin hep benim

Yoksa dedim sen O musun?

“Hey, kendine gel! Sus!” dedi.

“Benim ne olduğum dile gelmez..”

Öyleyse dedim sana işte dilsiz, dudaksız konuşan biri

Yoklukta ayaksız yürümedeyim, gökteki ay gibi

İşte sana elsiz ayaksız durmadan koşan biri

“Böyle koşup durmak,” dedi bir ses, “senin nene gerek?”

Bak bana, apaçık ortadayım da gene gizliyim

Sen beni gör asıl beni!

Eşi bulunmaz bir gizli maden olmuşum

Eşi bulunmaz bir deniz olmuşum ben

Tebrizli Şems’i gördüm göreli

Mevlana