GÜZELDİK

Ankara' yı pek sevmem ben. Orda okudum, hatta hayatımın en güzel 4 senesini belki orda yaşadım. Bu anlamda nankör diyebilirsiniz bana ama bu 4 yılda Ankara sınırları içinde olmama rağmen kampüsten çok az çıktım, kampüsümü seviyordum ben yani. Ama hayatımın en güzel, en duygulu ve anlamlı günlerinden birini de Ankara' da geçirdim.

14 Nisan Mitinginden bahsediyorum tabii ki. "Orda olmalıydın" denir ya, o ortamı anlatmak için de orda olmalıydınız diyorum. Değişik parti, yaş, sosyal sınıftan olan insanların nasıl birleşip tek bir organizmayı oluşturduğunu görmeliydiniz. Gerçekten kalabalık canlı gibiydi, akan ilerleyen, nefes alan bir canlı. Ben kendimi içinde bir alyuvar, bir akyuvar gibi hissettim. Gerçi akyuvar nasıl hisseder hiç bilmiyorum ama benim içim hayranlık, sevinç, umut, cesaret ve coşku doluydu. Hayranlık hissim Atatürk' e. Ölümünden bu kadar sene sonra bile insanlarını bir araya böyle toplayabildi, tek yürek haline getirebildi. Liderlik, vizyon sahibi olmak böyle birşey olsa gerek.

Mitinge giderken arkadaşlarım darbecilerin mitingine mi gidiyorsun dediler. İçim buruldu, darbeci filan değilim ben, darbelerin bu ülkenin başına gelen en kötü şeyler olduğunu düşünüyorum fakat ne yapsaydım? Otursa mıydım kıçımın üstüne, tam benim gibi düşünen ve söyleyen insanlar çıksın diye beklese miydim? Asıl orda olmam gerekiyordu ki, bu harekete darbecilerin değil (darbeci de nasıl bir kelimedir yahuu) ülkesini seven ve geriye gitmesini istemeyen insanların katıldığını göstereyim. Kime göstereyim? Kendime yahu en azından. Ve daha sonra görmek istemeyenlere hala pervasızca kabadayı ağzıyla konuşanlara.

Son bir çuvaldız var kendime ve benim gibi düşünenlere batırmak istediğim: Daha aktif olmalıyız. Daha aktif ve daha çalışkan. Aktif olamadığımız için harekete geçmediğimiz için gerek oluyor bu mitinglere.

14 Nisan bir başlangıç olsun artık sesimizi çıkaralım, sesimizi kendi silahımızla, demokrasi ile kesmeye çalışmalarına izin vermeyelim. Çoğunluk pasif diye azınlık çoğunluğa hükmetmesin.