Denizde karartı var..

İlk İstiklal Caddesinde, caddeye şenlikli bir şekilde müziğini yayan, Beyoğlu sinemasının yanındaki müzik dükkanında gördüm yüzünü. Hiç bir bilgim yoktu hakkında. Hoş bir tipi varmış diye düşündüğümü hatırlıyorum. Benim beğendiğim tiplerdendi. Hafif burun falsosu, çökük yanakları ve koyu gözleri ile. Çok da durmadım üstünde.Sonra platonik aşklarımdan güzide bir tanesi onu tavsiye etti bana. Sevilen kişi ile ilgili herşey ilginizi çeker, onun sevdiği şeylerden ona dair ipuçları çıkarmaya çalışarak pür dikkat dinler, izlersiniz ya ben de o tip bir merakla başladım onu dinlemeye.

Sevdiğim kişinin duygularına giden araç olmaktan hemen sıyrıldı, direk amacım haline geldi onu dinlemek. Sardı beni, önce Viya, sonra Hayde. Sonra Zuğaşi Berepe' den İgzas, Viva Mişkunan. Özellikle İgzas' ta ciddi bir takılma, uzun süre onun dışında hiçbirşey dinlememe hali geçirildi sırayla. Sonra lazca şarkılarının sözleri bulundu, Türkçeleri bulundu. Neredeyse lazca öğrenilecek kıvama gelindi. Birini sevdin mi, film kişisi olsun, roman yazarı olsun, müzik insanı olsun dibine kadar araştır, didikle saplantı yap, bir süre başkası ile ilgilenme mottosuna yine sahip çıkılarak baya bir yol katedildi.

Sonra ne mi oldu? Uğursuz haber geldi. İnanamadım ben. Yok canım dedim, nasıl hasta olur , hastalığı yakıştıramadım ona. Pek çok kişi gibi. O da yakıştıramamıştı, üzerine almamıştı "Kanser le konser arasında sadece bir kelime fark var" diyordu, umutluydu belliydi. Ben de umutluydum imkansız geliyordu ölmesi.

Sonra ne olduğu malum.

İnsanın ruhunun soluklandığı kişiler var bence yani darlandığında onun hayatta olduğunu düşününce "yok yahu o kadar da kötü değil herşey" dediğin kişiler. Onlardandı benim için. "Dünyada bir yerde" ama o hala. Değil mi?

Denizde karartı var

Bu gelen kayık mıdır?

Ben özledim yarimi

Ağlasam ayıp mıdır?