I will try to fix you.

Ben çok daha iyiyim. Hatta savunma mekanizması mı bilmiyorum ama platoniğimi düşünmek beni hiç üzmüyor. Demek ki pek de sevmiyormuşum ya da şu cümleyi kurabilmek için kendimi kastım ve kendime belli etmeden bastırdım, bilemiyorum. Her şekilde mutluyum ya ne yapalım yani. Bastırma-kendini kandırma olup olmadığını anlarız eninde sonunda..

Bana bu konuda yorum yazan herkese tekrar teşekkür ederim. insan üzgünken, yalnız olmadığını hissettiren insanlar olması iyi geliyor.

Her sıkıntılı insan gibi (saçma bir genelleme yapmış olabilirim :)) önce etrafıma çekidüzen vermeye karar verdim, evde odamı dip bucak temizledim, herşeyin tozunu aldım, en dip köşelerin bile, sonra bir sürü çıkan hatıra kabilinden sakladığım şeylere bakıp bakıp daldım. Sinema biletleri, uçak biletleri, arkadaşlarımın yazdığı komik notlar, benim yazdığım günlük-vari yazılar vb. Evet ben atmam bunları, atamam yani. İz kalsın istiyorum, sanırım hafızama çok güvenemiyorum. Çok kendine yontan bir hafıza benimki, hemen temizleniyor. Sonra böyle araştırırken cüzdanımın en dibinde taa 2002 yılından bir hatıra buldum. Eski bir platoniğimle son yemeğe gittiğim yerin kartı ve ayrıca platoniğin katviziti. Oha. Ben ne zaman koydum bunu cüzdana, ne zamandır benimle yaşıyor bu kartlar. Yuhh. Arada ben bunun düğününe gittim, hatta bir sene geçti üzerinden ben bunu ve karısını ağırladım filan. Bu süre zarfında ben nereye gidiyorsam bu kartlar da benimle mi geldi? ufak bir şok yaşadıktan sonra buna benzer olan hatıraları yok ettim. İflah olmayacağım yoksa, bu ne canım?

Bir daha aşık filan olmayacağım. Zaten bu his sanırım tam aşk değil, coşup taşıyorum bazen, kabıma sığamıyorum, bu hislere de bir ad koymam gerek diyorum sanki. Amaan neyse ne, keyfimi bozamaz hiçbir şey..

Bu arada her acılı insan gibi (bunu şakadan genelledim :)) televizyona takıldım son zamanlarda. Sabit gözlerle seyrettim durdum birşeyler. Arada da ummadık şekilde güzel bir dizi yakaladım. Şimdi bu gençlik dizileri, yaz dizileri var ya pıtrak gibi çoğaldılar. Ben bunları kafadan aşağıladım, denk gelen yerde zapladım, içimden de sövdüm saydım, yalan değil. Ama sonra ön yargılarımı değiştiren bir dizi keşfettim o da, "Kavak Yelleri". Aslında Hırsız- Polis ten çok sevdiğim Dağhan Külegeç hatırına seyretmeye başladım, "Dur bakalım şu fırlama neler yapıyor, harcamasınlar çocuğu" şeklinde ablaca bir yaklaşımla :)

Sonra seyredince diziyi de sevdim, üzerinde emek harcanmış, şirin, iyi oyunculuk sergilenen eli yüzü düzgün bir yapım bence. ama yine de Dağhan' ı çıkarsan diziden pek birşey kalmaz. O sürüklüyor. Çok iyi bir oyuncu bence ve şeytan çekici bir çocuk.

Onu düşününce hemen Hırsız-Polis' teki şu diyalogu aklıma geliyor ve yine gülümsüyorum. Şöyle bir diyalog, bu dizide çete arkadaşları ile oturuyor, bunlar çete kurmanın suç olduğundan bahsediyorlar, bu çok şaşırıyor:

- Nasıl yani çete kurmak suç mu?

- Tabii oğlum.

- Ama hani birlikten kuvvet doğuyordu?

Şu naifliğe bakın, bir de nasıl şaşırmış bir suratla söyliyor bunu. Şirin, yamuk ağızlı şey :)

Ha televizyondan son bir not, şu garabet ötesi yarışma Güzel ve Dahi yi seyrettim ve kızları erkeklerden daha zeki buldum. Ayrıca bence her iki cinsin de aşağılandığı bir yarışma bu, sadece kadınların değil. Ve çok sıkıcı, eleştirmesi bile sıkıcı. Bir daha seyretmemekle yetineceğim.

Şarıkımızsa Coldplay den "Fix you".

When you try your best but you don't succeed

When you get what you want but not what you need

When you feel so tired but you can't sleep

Stuck in reverse.

When the tears come streaming down your face

When you lose something you can't replace

When you love someone but it goes to waste

Could it be worse?

Lights will guide you home

And ignite your bones

And I will try to fix you